 Italiano |
De Carthagers |
|||||||||||
De heerschappij van de Feniciërs aan de westkust van de Middellandse Zee eindigde in de 6e eeuw voor Chr.; in die tijd hadden de stadsstaten van de Feniciers (Biblo, Sidone, Tiro) hun vrijheid verloren en stonden zij onder de hegemonie van de Assiriërs.
Tussen de westelijke Fenicische koloniën onderscheidde zich Carthago, dat reeds een halve eeuw de eigen heerschappij over de zeehandel had gestabiliseerd ten westen van het schiereiland Italië. De Carthagers slaagden erin het westelijke gebied van Sicilië te overheersen, maar in het oostelijk deel van dat eiland ontmoetten zij de concurrentie van de stad Magna Grecia met wie zij in oorlog kwamen.
|
 |
In de Thyrreense zee zijn de Carthagers het slachtoffer geworden van de Etrusken met wie zij echter een overeenkomst troffen . Zij stonden hun een vrije handel met Corsica toe, maar zij hebben voorkomen dat ze zich zouden vestigen op Sardinie, omdat zij hadden besloten zich hiervan geheel meester te maken.
In de 2e helft van de 6e eeuw voor Chr. stuurden zij een regiment onder bevel van generaal Malco, maar zij slaagden er niet in het eiland te veroveren. Aan het einde van de eeuw waagden zij een nieuwe poging onder commando van de generaals Asdrubale en Amilcare en zij hadden eindelijk succes.
Na de verovering slaagden zij er ook in de Romeinenen van Sardinië weg te sturen en sloten zij met hen een verdrag in 509 voor Chr. De overeenkomsten hielden er rekening mee dat de Romeinen vrij op Sicilië handel zouden drijven, maar zij verboden de zeehandel ten westen van Capo Bello ( wellicht Capo Bonn aan de uitgang van de Golf van Tunesië). Bovendien was het uitdrukkelijk verboden voor de Romeinen om koloniën op Sardinië te stichten.
De Carthaagse overheersing zou bijna 30 jaar duren, ook al lukte het de Carthagers nooit de bevolking in het binnenland te onderwerpen: arm en gedeeltelijk nomadisch, leefde deze bevolkingsgroep van veeteelt en een primitieve landbouw; periodiek deden ze snelle aanvallen op de laagvlaktes om te plunderen. Deze situatie noodzaakte de Carthagers om een permanente legermacht op het eiland te houden; die was samengesteld uit huursoldaten van verschillend pluimage, afkomstig uit alle streken waarmee ze.handelsbetrekkingen hadden: Afrikanen, Liguriërs, Iberiërs, bewoners van de Balearen, Corsicanen en ook Sardijnen. Dit leger zag zich genoodzaakt de laagvlaktes te beschermen d.m.v. een adequaat systeem van garnizoenen.
De bevolking van de kuststreek daarentegen vermengde zich met de Carthaagse overheersers en dreef vreedzaam handel met hen.
Sardinië diende voor de Carthagers ook als graanschuur , speciaal na de problemen die ze hadden gekregen met de bewoners van Libia, deze rebelleerden tegen de Carthagers, terwijl ze zich terugtrokken in het binnenland. In dit geval verkreeg de stad van Sardinië de noodzakelijke voorraden om te overleven.
Onder de Carthaagse overheersing maakte Sardinië een grote commerciële en economische bloei door. Met grote doelmatigheid werd namelijk de vangst op koralen, sardines en tonijn uitgeoefend. Zij exporteerden zout en verbouwden graan, olijven en vlas en zij exploiteerden lood- en zilvermijnen.
Ricerca svolta dalla
Classe 2°C - Scuola media "B. Croce" di Pula - Anno scolastico 1997/98
Vertaald door:
Amy Cafferata en Ariane Stam
Augustus 2004
