fra-flag.gif (162 byte)
Français

De Romeinen


Italiano

barra.gif (1564 bytes)

In de 3e eeuw voor Chr. overheersten de Carthagers militair Sardinië en Corsica. Maar op Sicilië streden zij eerst tegen de stad Magna Grecia en daarna tegen de Romeinen.

Vanwege de meningsverschillen tussen de Romeinen en de Carthagers om de heerschappij over het eiland brak de eerste Punische oorlog uit in 264 voor Chr.

Tijdens deze oorlog richtte Rome zelf de aandacht ook op Sardinië maar slaagde er niet in het te veroveren; verder werden de belangrijkste gevechten tijdens deze strijd op Sicilië gevoerd.

Chronologie van de Punische oorlogen

1e Punische oorlog 264/241 voor Chr.
2e Punische oorlog 218/201 voor Chr.
3e Punische oorlog 149/146 voor Chr.

De vrede kwam tot stand in 241 voor Chr., Sardinië bleef onder de heerschappij van de Carthagers. Maar korte tijd later kon Rome zich toch meester maken van dit eiland, profiterend van een opstand van huurlingen, die door Carthago gestuurd waren om het militair onder controle te houden. Aangezien de Carthagers niet beschikten over geld om de huurlingen te betalen (soldaten van verschillende herkomst, niet bijzonder trouw aan Carthago), offerden zij Sardinië op aan de Romeinen.

Het eiland werd veroverd in 238 voor Chr., in de korte periode van vrede tussen de 1e en 2e Punische oorlog. Het vormde samen met Corsica de enige Romeinse provincie.

Maar, gedurende de eerste tijd van de Romeinse overheersing was de controle over Sardinië nogal onzeker. De reden hiervan was de aanhoudende opstand, aangemoedigd door de bevolking van de kust, van oorsprong Puniërs, en tevens gesteund door de Nuraghe bevolking in het binnenland.
In 215 voor Chr., in de loop van de 2e Punische oorlog, werd de belangrijkste anti-Romeinse opstand aangevoerd door een Punische generaal Ampsicora. De opstand bracht de Romeinse overheersing in moeilijkheden en noodzaakte de Senaat een omvangrijk leger aangevoerd door de consul Tito Manilio naar Sardinië te sturen. Het Sardijns-Punische leger werd in de strijd om Cornus door het Romeinse legioen verslagen.

De weerstand tegen de Romeinse overheersing duurde lang, ook na de definitieve nederlaag van de Carthagers in de 3e Punische oorlog in 146 voor Chr. De laatste fase van deze tegenstand was de militaire expeditie van proconsul Marco Cecilio Metello, die de rebellen herhaaldelijk overwon en in 111 voor Chr. vrede bracht op Sardinië.

Toch was het moeilijk voor De Romeinen de controle in het ontoegankelijke gebied van centraal Sardinië te stabiliseren, bergachtig en verlaten, rijk aan grotten en rotsspleten, waar het risico zeer groot was voor de regimenten om in een hinderlaag te vallen, waardoor de Romeinse generaals zich vaak beperkten tot het afslaan van de periodieke strooptochten van de bewoners van het binnenland op de laagvlaktes, zonder hen echter te achtervolgen tot in hun territorium.

Tijdens de periode van de burgeroorlogen tussen Mario en Silla en daarna tussen Cesare en Pompeo was Sardinië hierbij slechts marginaal betrokken. Het eiland was vooral belangrijk voor Rome als leverancier van graan, dat diende om de honger te stillen van de bevolking van de hoofdstad. De burgeroorlogen blokkeerden de handel en maakten de zeevaart onveilig en daardoor veroorzaakten ze een economische crisis in de zuidelijke en westelijke kuststeden: de archeologische resten uit de republikeinse periode zijn dan ook armzalig. De situatie verbeterde in de keizerlijke periode; in de 1e eeuw na Chr. kwam de handel weer op gang en de steden in het zuid-westen vertoonden een grote bouwkundige expansie met de bouw van thermen, theaters, aquaducten, tempels en herenhuizen.

De Romeinen verbeterden en vergrootten het Carthaagse wegennet en verleenden steun bij de uitbreiding van dorpen op het platteland. Natuurlijk exploiteerden ze ook de mijnen, deze werden in concessie gegeven aan particulieren die het opgravingswerk deden. Vanuit administratief oogpunt gezien, vormde Sardinië samen met Corsica één provincie en werd rechtstreeks geleid door een gouverneur, die zijn residentie had in Karalis; de stad ontving de de titel "hoofdstad".

Vele eeuwen van overheersing stelden de romanisering van het eiland zeker, in ieder geval wat betreft de kuststreken en de laagvlaktes. Uitzondering waren de centrale gebieden, wat de Romeinen Barbaria noemden - land van de Barbaren - hiervan is afgeleid de huidige naam Barbagia.

Rome gebruikte Sardinië niet alleen voor de bevoorrading van graan, maar ook als gebied voor deportatie: er werden verschillende Hebreeërs en ook vele Christenen gedeporteerd ten tijde van de vervolging (2e eeuw na Chr.), dit heeft de verspreiding van de nieuwe religie op Sardinië bevorderd.

Ricerca svolta dalla
Classe 2°C - Scuola media "B. Croce" di Pula - Anno scolastico 1997/98

Vertaald door:
Amy Cafferata en Ariane Stam
Augustus 2004

barra.gif (1564 bytes)

Isola Sarda © 1997-2005 - Associazione Culturale Ciberterra - Responsabile: Giorgio Plazzotta
I contenuti appartengono ai rispettivi autori - Tutti i diritti riservati
The contents belong to the respective authors - All rights reserved